LÂL

Ben uyurken o şiir yazmış

Her şey ben unutmaya çalışırken oldu

Uyudum, uyandım

Unutmaya çalışırken lâl oldum

En çok, hafızasıyla cebelleşirken lâl olur insan

Başka neden olsun

Yaşadım denemez

Yaşlandım

İç sesimi yaşlı bir serçe seslendiriyor

Yorgunum

Milyonlarca yıllık yoldan gelmiş gibi yorgunum

Oysa bilir miydim yolları yıl hesabıyla saymayı

Bilmiyorum

İç sesimi bilge bir serçe seslendiriyor

Aradım, bulamadım

Sonra neyi aradığımı unuttum

Fakat serçe düşmeyeyim diye dehrin ortasına

Unuttuğum onca şeye rağmen

Sözcükleriyle kalbimin kanatlarından tutuyor.

Bazen, yavaş ilerliyor zaman

Bazen, insan bir ânın kıyısından

Kalbinin orta yerine düşüveriyor

Kalbimin orta yeri, yani hüznün kalbi.

İç sesimi mahzun bir serçe seslendiriyor

Serçe; yaşlı, bilge, mahzun

Serçe; rüyalarımda hasbihâl ettiğim.

Ben uyurken o şiir yazmış

Uyudum

Unuttum

Lâl oldum...

ŞİİR: HATİCE BEKREK