Tavuk tövbesi idi benimki, tükürdüğümü yuttum ve tekrar düşüncelerim bulandı, kalbim ağrıdı, yuttuğum pis sözleri kustum yine sustum Gine sustum.
En sonunda sözleri değil ruhu kustum. Ruh yorgun, ruh renksiz ve ruh kaleme binip uzaklaştı bedene yakın olan her şeye. Aç kaldı mürekkep yedi, içini kâğıda döktü. Gecelere arkadaş oldu, martılara kardeş oldu. Âşıklardan ilham aldı, yaralarını kitapla sardı.
Beden madde idi çürüdü dünyada.
Beynimi yedim,
Düşüncelerim bulandı,
Kalbim ağrıdı.
Sözleri kustum
Ve sustum, sustum...
Tavuk tövbesi idi benimki, tükürdüğümü yuttum
Ve tekrar düşüncelerim bulandı, kalbim ağrıdı,
Yuttuğum pis sözleri kustum
Yine sustum Gine sustum.
En sonunda sözleri değil ruhu kustum.
Ruh yorgun, ruh renksiz
Ve ruh kaleme binip uzaklaştı bedene yakın olan her şeye.
Aç kaldı mürekkep yedi,
İçini kâğıda döktü.
Gecelere arkadaş oldu,
Martılara kardeş oldu.
Âşıklardan ilham aldı,
Yaralarını kitapla sardı.
....?.... Bedeni doyurmamıştı
Ama ruhu doyurdu.
Ruh sığmadı dünyaya dönüştü manaya.
Beden madde idi çürüdü dünyada.
Beynimi yedim,
Düşüncelerim bulandı,
Kalbim ağrıdı.
Sözleri kustum
Ve sustum, sustum...
Tavuk tövbesi idi benimki, tükürdüğümü yuttum
Ve tekrar düşüncelerim bulandı, kalbim ağrıdı,
Yuttuğum pis sözleri kustum
Yine sustum Gine sustum.
En sonunda sözleri değil ruhu kustum.
Ruh yorgun, ruh renksiz
Ve ruh kaleme binip uzaklaştı bedene yakın olan her şeye.
Aç kaldı mürekkep yedi,
İçini kâğıda döktü.
Gecelere arkadaş oldu,
Martılara kardeş oldu.
Âşıklardan ilham aldı,
Yaralarını kitapla sardı.
....?.... Bedeni doyurmamıştı
Ama ruhu doyurdu.
Ruh sığmadı dünyaya dönüştü manaya.
Beden madde idi çürüdü dünyada.
Şiir: Yunus Emre Yıldırım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder