AHFAM VE RAYİHAM

Bir koca yalnızlıktı benimkisi...
Gözümdeki yaşlarda saklanan ufukta kayboluş…
Ne elim uzandı yanına
Ne sesim kulaklarına erişti...

Ahfam…
Senden uzaklarda hissedilen
Ahfa yaşandı bendeki aşk...
Arkamda puslu bir gece
Önümde çabalayan hece
Rayiham…
Yoksun yine sen...
Beklenenden binbir gece

Akşamın ağırlık çöktüren saatlerinde
Boynu bükük Beyzâde çiçekler
Senin sesinin zindeliği ile
Günlenir, güneşlenir benim hayat bahçemde... Rayiham!
Duy benim aşkın ile coşturulmuş
Sen diye deli divane olan kalbimin sesini...
Duy ki aşk gücünü göstersin
Ahfam…

Gel artık!
Gel de gizlilerde gördüğümü görsünler
Nura bulanmış yüzünü...
Gel ki bu kalbimdeki bu hüznü
Söndürecektir sendeki ahfa…

Gel artık!
Bitsin bu benliğime sıkışmış hasret!
Lakin gelmeyeceksen,
İhbar et bir mezar bulayım…
Gönlümün yorgun yerinde
Oracıkta çürüsün, benim olmayan
Benden ötürü sen olan
Ahfam…

Şiir: Ömer Faruk Çoban